Respect en onderpresteerders volgens Wijkunnenmeer

Respect is bij het opvoeden van onderpresteerders een toverwoord! Ik heb het vaak over respect met ouders van onderpresteerders, maar ik gebruik het woord toch anders dan je het op andere plaatsen tegen kunt komen. In dit blog wil ik iets meer zeggen over wat Wijkunnenmeer nou precies bedoelt met respect.

Wat bedoelt Wijkunnenmeer met respect?

Respect het is ook een van de grootste uitdagingen voor de ouders. Wij bedoelen respect namelijk niet als iets wat je moet verdienen, maar respect voor hoe iemand écht is. De moeilijkheid ligt hem erin het kind los te zien van de frustratie en emotionele schade die aan het onderpresteren ten grondslag liggen.

Onderpresteren is ontstaan omdat een kind het gevoel heeft dat het niet oké is hoe hij of zij in elkaar zit. Als jij hem/haar kunt laten voelen dat jij hem/haar wél accepteert zoals hij/zij is, maakt dat een grote indruk. Onderpresteerders reageren hier heel goed op. Laat ook vertrouwen zien in het kunnen, de redelijkheid, de verantwoordelijkheid van het kind: geef hem/haar de ruimte waar hij/zij behoefte aan heeft. Wanneer het kind het gevoel heeft dat hij/zij zich niet meer hoeft aan te passen, komt het masker af.

Het voorbeeld van mijn dochter

Ik vertel weleens het verhaal van mijn dochter, die mij soms schopte wanneer zij uit school kwam. Zij was toen nog erg jong. Ik vond het niet leuk als dat gebeurde, want zij deed mij pijn. Maar toch zei ik dan tegen haar dat ik van haar hield. Ik toonde waardering voor haar eigenlijke ik, die ze vervolgens snel weer hervond. Ze was ook helemaal niet boos op mij!

Hoe weet ik of ik het goed doe?

Met dit verhaal wil ik niet zeggen dat je als ouder van een onderpresteerder asociaal gedrag maar moet accepteren. Als ouder weet je als geen ander waar jouw kind toe in staat is. Dus vraag je altijd af of het gedrag dat je kind laat zien uit hem/haarzelf komt, of een gevolg is van frustratie/schade. Onderpresteerders die niet in hun kracht staan, kunnen gedrag laten zien dat leidt tot een misdiagnose zoals ad(h)d of autisme. Niet het kind zelf is dan beoordeeld, maar het afweermechanisme dat hij/zij zich heeft aangeleerd.