Publicaties van Ilse Reijgwart in Signaal

Dit maakt dat zij gaan onder- presteren en ongelukkig worden. Op basis van niet-presteren en van hun gedrag krijgen zij vaak allerlei labels opgeplakt. Die labels geven aan dat iemand een‘probleem’ of een‘handicap’ heeft: AD(H)D, ADD, ASS, dyslexie, Vp-kloof (of andersom: vP-kloof). En dat terwijl het een groep is met oneindige mogelijkheden! In mijn werk help ik onderpresteerders. Bij mij komen leerlingen binnen met, naast meer- en hoogbegaafd, alle bovenstaande labels. Ik hoor van ouders ook vaak: mijn kind is heel hoog sensitief of hij/zij is een echte beelddenker is. Interessant is: met of zonder die labels, zie ik altijd hetzelfde type kind: de creatief begaafden. In het driewegmodel van Bertie Kingore is een aantal algemene kenmerken van deze doelgroep opgesomd. Hieronder beschrijf ik hun sterke en zwakkere kanten in relatie tot schools leren. Het zijn observaties uit de praktijk, die door ouders en kinderen intussen vele malen zijn bevestigd…

Het heeft me veel gebracht. Ik ben er zeker van dat mijn kinderen daarvan hebben geprofiteerd. Het maakte me stabieler, zodat ik er meer voor hen kon zijn. Het heeft gezorgd dat ik mijn emoties niet op hen zou projecteren. Zo werden ze niet nog eens extra belast door wat ik in mijzelf te verwerken had. Ik wil mijn verhaal graag delen met jullie als ouders. Wie weet herkennen jullie iets, en kan dat helpen in je eigen proces. Zodat ook jullie voor je kinderen een veilige basis kunnen zijn…

Complexe dingen begrijpen, dat lijkt vanzelf te gaan. Maar woorden, rijtjes of feiten stampen…? Als je je nooit hebt hoeven inspannen voor school, is het niet vanzelfsprekend dat je systematisch kunt stampen. Daar komt bij dat veel hoogbegaafden visueel zijn ingesteld, of zelfs beelddenker zijn. School is daar nog steeds niet goed op ingericht: taaldenken is de norm (zie het vorige nummer van Signaal). Hierdoor hebben veel leerlingen niet geleerd hun speciale talenten te gebruiken. Ze staan als het ware op de handrem. Dat is jammer, want school gaat er nog steeds vanuit dat stampen niet moeilijk is. En omdat docenten ook aardige mensen zijn en leerlingen goede cijfers gunnen, geven ze vaak veel punten voor simpel stampwerk…

Onderpresteren is het schrik- beeld van alle ouders van hoogbegaafden. En terecht. Het is narigheid aan alle kanten, vaak pure misère: in de eerste plaats voor het kind zelf. En dan voor de ouders, die hun zoon of dochter zien worstelen met zichzelf en met school. Daarnaast leidt het maar al te vaak tot communicatieproblemen tussen ouders en school. Je zakt met zijn allen al gauw weg in een moeras van woede, conflicten, machteloosheid, angst en verdriet…