Sint en Piet: Het geheim
Mijn bericht op Facebook over Sint en Piet op 25 oktober 2013:
“Zo, nu ik. Ook even boos doen over Piet. Maar niet om de dingen waar iedereen het over heeft. Dit is mijn eigen, hoogstpersoonlijke frustratie.
Als kind was ik bang voor Sint en Piet. Net als God wisten zij altijd wat je deed. En zelfs ook wat je dacht. Dacht ik. Niet dat mijn ouders me dit lieten geloven. Ik had dat zelf zo bij elkaar gepuzzeld uit wat Andere Grote Mensen zeiden.
Grote opluchting toen mij werd verteld dat Sint gewoon de schoolarts was, met een nep-baard. En Piet ook maar een verklede man.
Toen ik kinderen kreeg, wilde ik ze direct vertellen dat het allemaal kletskoek was, bestrooid met speculaaskruiden. Liegen ligt mij niet.
Maar hun vader stak daar een stokje voor. Ik paste me aan. Braaf. Dus was bij ons van 11 november tot de jaarwisseling iedereen van slag. Met als hoogtepunt het sinterklaasfeest. Volgens mij ging het in veel gezinnen zo. Vanaf de intocht werd de spanning opgebouwd. Doelbewust, op school en op tv. Gevolg: iedereen hyper.
Sint was sinds mijn jeugd veranderd van een boeman in een lieve opa. Moet ik hem nageven. Niets mis mee. Maar Piet in een domme malloot met ADHD. Tenenkrommend.
Wij houden van traditie, dus het Heerlijk Avondje werd heftig gevierd. Met een eindeloze stroom cadeaus en gedichten. Pfff. Genieten, die blije gezichtjes. Maar wat een inspanning, vooral om te zorgen dat het Kleine Volkje blij zou blijven. Want wat raakten ze gemakkelijk over hun theewater.
Gelukkig eindigde dit op een dag. De kids vielen van hun geloof. Bij mijn zoon een heftig gebeuren, voor hem en voor mij. We keken samen het Sinterklaas Journaal. En zagen een kind-Piet die net dienst had genomen op de Pakjesboot.
Mijn zoon wist het zeker: ik wil Piet worden. En wel zo snel mogelijk. Wat zou je daarvoor moeten kunnen, mama, en hoe word ik Piet? Ik wist niet wat ik moest zeggen. Nu de pret bederven, of dit gefantaseer de vrije loop laten en in de zomer mijn bom laten afgaan? Hij was toen al zeven.
Ik koos voor het laatste. Maar zoals gevreesd, werd het toch een grote rel. Wat was mijn zoon teleurgesteld! Zijn hele toekomstbeeld in duigen. Hij weet nog steeds niet wat hij worden wil. Ik weet niet of dat hierdoor komt…
Maar als ik ooit nog een kind krijg, wat gelukkig zeer onwaarschijnlijk is, weet ik een ding wel. Ik vertel het geheim direct. Dit wil ik nooit meer meemaken.”
Aanpassen of jezelf zijn?
Deze post kreeg veel reacties. Dit thema leeft wel, zeg! Een flink aantal van mijn contacten had Het Geheim vanaf het begin open op tafel gelegd. Zonder dat dat had afgedaan aan de magie van het Sinterklaasfeest.
Wat was ik verbaasd. Ik had vooral toegestemd het niet te vertellen, omdat ik niet wilde afwijken. Maar nu voelde ik me opeens toch een vreemde eend in bijt. Omdat ik me had aangepast en zij niet. Dus wat is nou eigenlijk gewoon? Hun gedrag of het mijne? Er is maar een conclusie mogelijk: wees jezelf! En verder: doe maar gek, dan doe je gewoon genoeg!!
