Moeten heeft dubbele bodems

Moeten is een raar woord. Met dubbele bodems. Volgens spiritueel denkende mensen mag je het niet gebruiken. Wat ik onzin vind. Volgens mij is Loesje het met me eens, als ze zegt: soms moet je de tijd gewoon niet gebruiken.

Dubbele bodems? Wat moet ik nou?!

De grap van deze spreuk is, dat Loesje niet om het woord moeten heen kan. Ze moet het hier wel gebruiken. Maar het gaat om een heel andere betekenis van moeten, natuurlijk. En dat is de dubbele bodem hier.
Er is nog een andere dubbele bodem waarover ik even wat kwijt moet. Ik vind het altijd bijzonder grappig, ‘spirituele’ mensen te zien worstelen met de zin: ‘wat moet ik nou?’ Als spiritueel denkend persoon met een verbod op moeten, mag je dat immers helemaal niet zeggen? Maar hoe druk je dan je twijfel uit?

Een formulering van twijfel

Hier wordt toch weer de Latinist in mij wakker. Die drie jaar meewerkte aan een woordenboek. Die wetenschapper die ik met nadruk niet meer wil zijn. Of niet meer mag zijn van mezelf?! Hoe dan ook, in die zin ‘wat moet ik nou?’ betekent ‘moeten’ helemaal niet moeten in de zin van gedwongen zijn. Het is alleen onze Nederlandse formulering van twijfel. Voor ingewijden: onze uitdrukking van de dubitativus.

Mijn stelling van vandaag

Moeten moet mogen! Lekker consequent hè, aangezien ik steeds meer merk hoe slecht ik overweg kan met dwang. Omdat moeten me belemmert mezelf te zijn.