Op de universiteit ligt onderpresteren nog steeds op de loer
Het gevaar voor onderpresteren is niet voorbij na basis- en voortgezet onderwijs. Wisten jullie dat? Mijn (creatieve, associatieve en slimme) kids zitten beide op de universiteit en ik heb ze allebei op dit moment weer in begeleiding wegens onderpresteren… omdat de universiteit didactisch en inhoudelijk precies zo is als school. Tenminste in de vakken die zij studeren: Japans, geschiedenis, Europese studies c.q. Italiaans/Spaans: je moet veel leren (stampen) en veel werkstukken, scripties, papers maken volgens een vast format. Dus eigenlijk moet je nog steeds ‘door hoepels springen’.
Als je niet weet HOE dat moet, dan ligt onderpresteren op de loer, ook op de universiteit.
Vp-kloof
Daarnaast mag je tegenwoordig wel een secretariële opleiding hebben om het allemaal te kunnen volgen. Je moet overal inloggen, aanmelden, links volgen enz. Een oerwoud. Dat weet ik omdat ik mijn zoon hier intensief bij begeleid. Hij (21, Vp-kloof) verdwaalt daar gemakkelijk in, en dat is zonde van zijn capaciteiten.
Hij doorziet dingen van nature snel, en als hij op stoom is, kan hij erg goed stampen. Teksten schrijven kan hij ook, als hij eenmaal het format onder de knie heeft. Dus geen reden waarom hij niet een studie aan de universiteit zou kunnen doen. Maar hij verdwaalt in de randvoorwaarden: de internetsystemen.
Onlangs ben ikzelf 3(!) uur bezig geweest met materiaal printen voor 1 college van mijn zoon, een hele ordner vol. Dat was sprokkelwerk. Het materiaal stond op 3 verschillende pagina’s, die je moest benaderen via evenzovele links. Dat had hij in zijn eentje nooit gekund. Nu weet ik HOE het moet en kan ik het hem langzamerhand leren. Op zijn Wijkunnenmeers! 🙂
Als creatief begaafde op de universiteit…
Mijn dochter heeft weer een ander probleem: als creatief begaafde met een soort (schijn)dyslexie* heeft ze moeite met het verschil tussen hoofd- en bijzaken. Zij kan dus geen scripties schrijven. Denkt ze. Maar voor haar pre-master geschiedenis moet ze nu juist dat doen: een scriptie maken.
Dus ik begeleid haar stap voor stap. En weer komen we er achter, dat het gewoon een trucje is… en dat ze het best kan, als ze maar weet HOE en vervolgens braaf de stappen volgt. Dan blijkt zo’n scriptie niet veel meer dan een invullesje.
Maar eh… is het nu niet eigenlijk de functie van het onderwijs, dit trucje aan te leren, als het zo belangrijk is? Of sterker nog: waartoe dienen al die formats, vooral bij zo’n scriptie? Is het nuttig of nodig, vrije geesten zo in te perken? Is het doel van de universiteit niet, om creatieve denkers voort te brengen? Dit gaat alleen maar over de vorm, niet de inhoud…
Kortom
Wat mij betreft mag naast het basis- en voortgezet onderwijs ook de universiteit wel eens heel goed gaan kijken naar de kwaliteit van het onderwijs. En of het werkelijk zo is, dat de studenten die uitvallen, ook degenen zijn die het niet kunnen, voor wie de universiteit te hoog gegrepen is. Of vallen studenten vooral uit vanwege te weinig secretariële ervaring en/of een overmaat aan creativiteit???
Voetnoot:
* Recentelijk in het nieuws: 3 Hoogleraren die zeggen: dyslexie is vooral gevolg van slecht onderwijs. Dit geldt zeker bij mijn dochter. Zij heeft op het voortgezet onderwijs een hoop lol gehad van haar dyslexieverklaring, waardoor spelfouten bij toetsen niet meetelden. Maar toen ik haar – wat verlaat – ging leren spellen volgens de stappenplannen van Wijkunnenmeer, (zoals wij doen in Traject Snel en slim studeren op de basisschool), verdween de ‘dyslexie’ als sneeuw voor de zon.
